Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

Toυ Σεβ. Μητροπολίτη και ποιμενάρχη μας κ. Παϊσίου «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμων ο ουράνιος» (Μτθ. 6,14


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ 1η ΜΑΡΤΙΟΥ 2009

«Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμων ο ουράνιος» (Μτθ. 6,14).

Από αύριο αγαπητοί μου αδελφοί μπαίνουμε στο μεγάλο και υψηλό στάδιο της Αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής. «Το στάδιο των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε», ψάλλει η Εκκλησία μας και μας καλεί να αγωνιστουμε και να παλέψουμε εναντίον των πολλων και ποικίλων εχθρών της ψυχής μας.

Ο αληθινός χριστιανός πρέπει πάντοτε να βρίσκεται σ΄εγρήγορση πνευματική, ιδιαιτέρως όμως την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η οποία και χαρακτηρίζεται και είναι τά «Άγια των Αγίων» όλου του χριστιανικού έτους .

Πρέπει λοιπόν ο κάθε χριστιανός να προσέχει τις παγίδες του διαβόλου και το σπουδαιότερο, οφείλει να οπλίζεται με τά όπλα του φωτός, για να μπορέσει να νικήσει τον παμπόνηρο εχθρό και να εορτάσει αξίως και θεοπρεπώς τά σεπτά πάθη του Θείου Λυτρωτή και την ένδοξο Αυτού και Ζωηφόρο Θεία Ανάσταση.

Στην πάλη αυτή ο χριστιανός ενισχύεται οπλιζόμενος με την πίστη, την προσευχή, την ελεημοσύνη και την νηστεία: «ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην, αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν».

Ο Κύριος των κυριευόντων και Βασιλεύς των βασιλευόντων μας παρέχει αδελφοί μου προθύμως την χάρη του Παναγίου Πνεύματος και συγχωρεί τις αμαρτίες μας, εάν εμείς ακούσουμε στο θέλημά Του και ζητήσουμε την άφεση των αμαρτιών μας με πίστη ζέουσα, με πίστη ζεστή. Αυτό μας διδάσκει η Αγία Γραφή.

Η σωτηρία της ψυχής μας, αδελφοί μου, δεν κερδίζεται χωρίς την δική μας θέληση, χωρίς την ειλικρινή μετάνοιά μας, χωρίς τον πνευματικό μας αγώνα, και μάλιστα εάν δεν πλημμυρίζει την καρδιά μας η χριστιανική αγάπη, «η πάντα νούν υπερέχουσα».

Αυτή η χριστιανική αγάπη δεν πρέπει να έχη όρια αλλά να προσφέρεται προς όλους τους αδελφούς μας, χωρίς καμία διάκριση, έστω και αν κάποιοι από αυτούς μας ελύπησαν, μας έβλαψαν, μας αδίκησαν, μας εσυκοφάντησαν. Ο Θεός της αγάπης, του ελέους, της ευσπλαχνίας και της ειρήνης θα συγχωρέση τις αμαρτίες μας, εάν και εμείς συγχωρήσουμε τους αδελφούς μας. «Εάν αφήτε τοις ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος».

Αδελφοί μου, οι πύλες του σταδίου των αρετων από αύριο ειναι ανοικτές, ας μην ολιγωρήσουμε, ας μπούμε να αγωνιστούμε και εμείς τον αγώνα τον καλό. Τα αγωνίσματα είναι γνωστά για κάθε έναν από εμας: νηστεία, εγκράτεια, προσευχή, ταπείνωση, εξομολόγηση και ελεημοσύνη. Και έτσι αφού διατρέξουμε το στάδιο αυτό των θείων αγωνισμάτων θα φθάσουμε νικητές να προσκυνήσουμε τά Άγια Πάθη και την τριήμερο Ανάσταση του Εσφαγμένου Αρνίου της Αποκαλύψεως, και να κοινωνήσουμε επαξίως το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αἰμα Αυτού «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον». ΑΜΗΝ.

Μ.Λ.Κ.Α.Π.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΤΑΞΗ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ (περίληψη)



Στὴν περίοδο αὐτὴ πραγματοποιοῦνται πολλὲς καὶ σημαντικὲς ἀλλαγές. Δηλ. στὶς πέντε νηστήσιμες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδας, (Δευτέρα ἕως Παρασκευή), δὲν ἐφαρμόζεται τὸ καθιερωμένο τυπικό: Τὸ πρωῒ ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ καὶ Ὄρθρου μὲ ἢ χωρὶς Θεία Λειτουργία καὶ τὸ ἀπόγευμα ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Αἰτία τῶν ἀλλαγῶν εἶναι οἱ νέες ἀκολουθίες ποὺ προστίθενται στὴν περίοδο αὐτή: Ἡ Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, ποὺ συνήθως τελεῖται Τετάρτη καὶ Παρασκευή, οἱ Χαιρετισμοὶ καὶ τὸ Μέγα Ἀπόδειπνο. Ἔτσι παρουσιάζονται οἱ ἀκόλουθες περιπτώσεις:

α. Τὸ πρωῒ τῆς Δευτέρας, Τρίτης καὶ Πέμπτης τελοῦνται:

(1) Μεσονυκτικὸ καὶ Ὄρθρος,

(2) Οἱ Ὧρες (Α', Γ', ΣΤ' καί Θ'),

(3) Ὁ Ἑσπερινὸς τοῦ ἀπογεύματος (στὸν ὁποῖο, φυσικά, τιμᾶται ὁ Ἅγιος τῆς ἑπομένης ἡμέρας).

β. Τὸ πρωῒ τῆς Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς τελοῦνται ὅλα τ' ἀνωτέρω καὶ στὸν Ἑσπερινὸ ἐπισυνάπτεται καὶ ἡ Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία.

γ. Ἐὰν ἡ Προηγιασμένη πρόκειται νὰ τελεσθεῖ τὸ ἀπόγευμα, τότε ἡ πρωϊνὴ ἀκολουθία ἀρχίζει κανονικά, σταματᾶ ὅμως στὴν ΣΤ' Ὥρα καὶ γίνεται ἀπόλυση.

δ. Ἡ Προηγιασμένη τὸ ἀπόγευμα ἀρχίζει μὲ τήν Θ' Ὥρα, (κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ Λειτουργὸς «παίρνει καιρό», μὲ διαφορετικὸ τυπικὸ καὶ ἐνδύεται πλήρη στολή) καὶ μετὰ τὴν ἀπόλυση (τῆς Θ' Ὥρας), συνεχίζει μὲ τὸ «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία...» ὁπότε ἀρχίζει ὁ Ἑσπερινὸς μὲ τὴν Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία.

ε. Τὸ ἀπόγευμα τῶν τεσσάρων πρώτων ἡμερῶν (Δευτέρα ἕως Πέμπτη), στὴ θέση τοῦ Ἑσπερινοῦ τελεῖται τὸ Μέγα Ἀπόδειπνο.

στ. Ἐὰν τὸ ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης τελεσθεῖ ἡ Προηγιασμένη, τὸ Μέγα Ἀπόδειπνο τελεῖται συνήθως μετὰ τὴ Θ. Λειτουργία (τῶν Προηγιασμένων Δώρων).

ζ. Τὸ ἑσπέρας τῆς Παρασκευῆς τῶν πέντε πρώτων ἑβδομάδων, τελεῖται στοὺς Ναούς ἀκόμη μία νέα Ἀκολουθία: ἡ προσφιλὴς στὸ λαό μας ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας («Ἄγγελος πρωτοστάτης...» - «Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε») στὸ μέσο τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου, κάθε φορὰ μὲ μία «Στάση», καὶ τὴν πέμπτη ἑβδομάδα ὅλες οἱ Στάσεις μαζί - ὁλόκληρος ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος.

Τὸ πλῆθος αὐτὸ τῶν Ἀκολουθιῶν ἐναρμονίζεται μὲ τὸ Ὀρθόδοξο λατρευτικὸ πνεῦμα ποὺ θέλει τὸν πιστὸ ἑπτάκις τῆς ἡμέρας νὰ αἰνεῖ τὸν Θεό (Ψαλμ. ριη', 164), ἀλλὰ ἔρχεται στὴν καθημερινὴ πράξη καὶ ζωὴ σ' ἀντίθεση μὲ τὸ σύγχρονο πνεῦμα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνο δὲν ἔχει ἐλεύθερο χρόνο, ἀλλ' οὔτε καὶ τὴν ἀνάλογη διάθεση... Ὑπάρχει δυστυχῶς μεγάλη ἐκκοσμίκευση καὶ σύγχυση στὸ μυαλό του.

Ἡ Ἐκκλησία πάντως τὴν περίοδο αὐτή, γνωρίζοντας τὴν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, τὸν βοηθᾶ νὰ βρεῖ τὸ δρόμο του προσφέροντάς του τὴ λύση τῆς συχνότερης συμμετοχῆς του στὴ λατρευτικὴ ζωή. Ὅποτε εὐκαιρεῖ καὶ μπορεῖ νὰ ἐξοικονομεῖ κάποιο χρόνο, νὰ τὸν διαθέτει στὸν Θεὸ καὶ νὰ παρακολουθεῖ κάποια ἀπὸ τὶς πολλὲς Ἀκολουθίες. Ἔτσι καὶ ὁ χρόνος θ' ἀξιοποιεῖται καλύτερα καὶ οἱ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ θ' αὐξάνουν στοὺς πιστοὺς ποὺ θὰ κάνουν τέτοιες θυσίες...

ἀπὸ τὸ βιβλίον τοῦ π. Γεωργίου Σ. Κουγιουμτζόγλου, «Λατρευτικὸ Ἐγχειρίδιο»,
ἔκδ. γ' 2002, ἐκδόσεις ΣΥΝΑΞΑΡΙ, σ. 158-159.

Ἀνακοινωθὲν τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ τοῦ νέου Μητροπολίτου Κώου καὶ Νισύρου(23.02.2009).


Συνῆλθεν, ὑπὸ τὴν προεδρείαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος εἰς συνεδρίαν σήμερον, 23ην Φεβρουαρίου ἐ. ἔ., πρώτην ἡμέραν τῶν τακτικῶν αὐτῆς συνεδριῶν τοῦ τρέχοντος μηνός.

Κατ’ αὐτήν, λόγῳ βαθέος γήρατος καὶ ἀσθενείας ἐτέθη εἰς διαθεσιμότητα ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κώου καὶ Νισύρου κ. Αἰμιλιανός. Εἰς τὴν οὑτωσὶ χηρεύσασαν Ἱερὰν ταύτην Μητρόπολιν, προτάσει τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου κυρίου Βαρθολομαίου, ψήφων κανονικῶν γενομένων ὑπό τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ὡς ποιμενάρχης ἐξελέγη παμψηφεὶ ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Ναθαναὴλ Διακοπαναγιώτης, Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Καρπάθου καὶ Κάσου.

Ἡ χειροτονία τοῦ Θεοφιλεστάτου ἐψηφισμένου Μητροπολίτου γενήσεται ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τὴν 8ην προσεχοῦς Μαρτίου, Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ.

Ἐκ τοῦ Γραφείου.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ





Την Κυριακή του Ασώτου ο Μητροπολίτης μας ελειτούργησε στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας Κεχαριτωμένης Χώρας, εχειροτόνησε Διάκονο τον μοναχό Νικόλαο Κλήμη και εντολη της Α.Θ.Π. του Οικουμενικου Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εχειροθέτησε στο Οφφίκιο του Άρχοντος Μαΐστορος της Μεγάλης του Χριστου Εκκλησίας τον ελλογιμώτατον Μουσικοδιδάσκαλον και δεξιόν ιεροψάλτην του Ιερου Καθεδρικου Ναου κ. Γεώργιον Χατζηθεοδώρου, ο οποίος του λοιπου θα προσφωνειται «Εντιμολογιώτατος Άρχων Μαΐστωρ της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας».

Ωμίλησε καταλλήλως ο Μητροπολίτης διαβιβάσας τας ευχάς και ευλογίας του Παναγιωτάτου προς τις αρχές, το εκκλησίασμα και προς τον εντιμολογιώτατο Άρχοντα, ανεφέρθη στις άοκνες προσπάθειες τις οποίες καταβάλλει η Α.Θ.Π. από το μαρτυρικό Φανάρι υπέρ της του Κόσμου σωτηρίας.

Τέλος, παρέθεσαν στο πνευματικό κέντρο του Ιερου Καθεδρικου Ναου πατροπαράδοτο καφέ και γλυκίσματα και συνεχάρησαν άπαντες, ο Δήμαρχος και οι λοιπές αρχές τον νεοχειροτονηθέντα ιεροδιάκονον π. Νικόλαο Κλήμη και τον χειροθετηθέντα εντιμολογιώτατον Άρχοντα Μαΐστορα κ. Γεώργιον Χατζηθεοδώρου.

Πηγή www.im-leka.gr


ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

ριθμ. Πρωτ. 94

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΠΑΡ’ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

«Δεῦτε λαοί, σήμερον ὑποδεξώμεθατῶν νηστειῶν τὸ χάρισμαὡς θεοδώρητον καιρὸν τῆς μετανοίας»

(Δευτέρα Α΄ Ἑβδομάδος Νηστειῶν).

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἀγαπητὰ ἐν Κυρίῳ,

Ἡ νηστεία, τὴν ὁποίαν μᾶς προτείνει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, δὲν εἶναι στέρησις, ἀλλὰ χάρισμα. Καὶ ἡ μετάνοια, εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς καλεῖ, δὲν εἶναι τιμωρία, ἀλλὰ θεῖον δώρημα.Καὶ ὅταν ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, τὴν ὁποίαν μόλις ἠκούσαμεν, μᾶς προτρέπῃ νὰ μὴ θησαυρίζωμεν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, «ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει», ἀλλὰ νὰ θησαυρίζωμεν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου καμμία ἀπειλὴ φθορᾶς δὲν ὑπάρχει, μᾶς λέγει τὴν ἀλήθειαν.

Διότι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ ζῇ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον καὶ τὸν γνωρίζει. Γνωρίζει τὸν ἄνθρωπον· τὰς πραγματικάς του ἀνάγκας καὶ ταλαιπωρίας. Γνωρίζει καλῶς τὴν ἐποχήν μας. Τὴν ἐποχὴν τῶν μεγάλων ἐξελίξεων καὶ ταχυτήτων. Τοῦ καταιγισμοῦ τῶν πληροφοριῶν καὶ τῶν συγχύσεων. Τῶν πολλῶν φόβων, ἀπειλῶν καὶ καταρρεύσεων...Δι’ αὐτό, ἤρεμα καὶ σταθερὰ καλεῖ τοὺς πάντας εἰς μετάνοιαν. Δι’ αὐτό, ἀποτρέπει τὰ τέκνα της νὰ πάρουν ἐσφαλμένον δρόμον μὲ τὸ νὰ θησαυρίζουν τὸν κόπον τους καὶ νὰ στηρίζουν τὴν ἐλπίδα τους ἐπὶ βάσεων σαθρῶν. Ἀλλὰ τὰ προτρέπει νὰ θησαυρίζουν ἐν οὐρανῷ. Διότι ὅπου εἶναι ὁ θησαυρὸς ἡμῶν, ἐκεῖ εὑρίσκεται καὶ ἡ καρδία ἡμῶν.

Ὁ θησαυρὸς ποὺ δὲν φθείρεται καὶ ἡ ἐλπὶς ποὺ δὲν καταισχύνει, εἶναι ἡ θεία Ἀγάπη· ἡ συνεκτικὴ τῶν πάντων Δύναμις. Εἶναι ὁ σαρκωθεὶς Θεὸς Λόγος, ποὺ μένει μεθ’ ἡμῶν εἰς τὸν αἰῶνα. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν. Καὶ δὲν ἦλθε νὰ κρίνῃ ἀλλὰ νὰ σώσῃ τὸν κόσμον. Δὲν ἦλθε νὰ ἐπιπλήξῃ ἀλλὰ νὰ θεραπεύσῃ. «Πλήττει συμπαθῶς καὶ σπλαγχνίζει θερμῶς». Κατήργησε τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ’ ἔστι τὸν διάβολον. Ἐξήλειψε τὸ ἀμειδὲς τοῦ θανάτου. Δηλαδὴ τὴν χωρὶς μειδίαμα σκοτεινὴν μορφὴν καὶ παρουσίαν τοῦ θανάτου. Ἡ ὁποία ὅταν ὑπάρχῃ, ἀμαυρώνει καὶ δηλητηριάζει ὅλην τὴν ζωὴν καὶ τὴν χαρὰν τοῦ ἀνθρώπου.

Δι’ αὐτό, ὅταν ἡ καρδία καὶ ἡ ἀγάπη μας εἶναι ἐστραμμέναι εἰς τὸν Θεάνθρωπον Κύριον, τὸν καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων τὴν ἐξουσίαν ἔχοντα, τότε ὅλα φωτίζονται καὶ μεταμορφώνονται. Καὶ ὅταν ὁ Ἀπόστολος προτρέπῃ νὰ μὴ στηριζώμεθα «ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι, ἀλλ’ ἐν τῷ Θεῷ τῷ ζῶντι, τῷ παρέχοντι ἡμῖν πάντα πλουσίως εἰς ἀπόλαυσιν» (Α΄ Τιμ. 6, 17), μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἀπόλαυσις τῆς ζωῆς εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς δίδει ὁ Θεὸς καὶ ἡμεῖς τὸ δεχόμεθα μὲ εὐγνωμοσύνην καὶ εὐχαριστίαν. Τότε τὸ ὀλίγον εἶναι πλούσιον ὡς εὐλογημένον· καὶ τὸ πρόσκαιρον καὶ στιγμιαῖον λάμπει μὲ φῶς αἰωνιότητος. Τότε, ὄχι μόνον αἱ χαραὶ τῆς ζωῆς ἔχουν κάτι ποὺ δὲν παρέρχεται. Ἀλλὰ καὶ αἱ δοκιμασίαι καὶ αἱ θλίψεις γίνονται ἀφορμαὶ θείας παρακλήσεως.

Ἡ θεία οἰκονομία τῆς σωτηρίας μας εἶναι βεβαία. Εἶναι «ὁ βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οἰκονομῶν». Καὶ ἡ παρακαταθήκη τῶν κόπων μας ἐξησφα­λισμένη, διότι «παρακατατιθέμεθα τὴν ζωὴν ἡμῶν ἅπασαν καὶ τὴν ἐλπίδα» εἰς τὸν Θεάνθρωπον Κύριον.

Δι’ αὐτό, ὅταν τὸ εὐαγγέλιον μᾶς παραπέμπῃ εἰς τὸν οὐρανόν, κυριολεκτεῖ. Μᾶς προσγειώνει εἰς τὴν πραγματικότητα τῆς γῆς ἡ ὁποία ἔγινεν οὐρανός. Αὐτὴν τὴν βεβαιότητα ζῇ καὶ ὁμολογεῖ ἡ Ἐκκλησία. «Διὰ τοῦ Σταυροῦ σου, Χριστέ, μία ποίμνη γέγονεν Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων καὶ μία Ἐκκλησία· οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ ἀγάλλεται, Κύριε, δόξα σοι».

Μᾶς χαρίζει τὴν δυνατότητα νὰ ζήσωμεν τὸ θαῦμα ὅτι ἡ γῆ ἔγινεν οὐρανός. Καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι. Αἱ ρίζαι τοῦ ἀνθρώπου εὑρίσκονται εἰς τὸν οὐρανόν. Χωρὶς τὴν Ἐκκλησίαν εἴμεθα μετέωροι καὶ ἀνέστιοι.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ σπίτι μας. Ὅσον ἐπιστρέφει ὁ ἄνθρωπος εἰς αὐτήν, τόσον ἐπιστρέφει εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἔρχεται εἰς ἑαυτόν. Ὅσον ἀπομακρύνεται, χάνεται καὶ ἐξαχρειοῦται.Ὅσον πλησιάζομεν τὴν Ἐκκλησίαν, αἰσθανόμεθα τὴν γνησιότητα τοῦ ἀληθινοῦ. Βλέπομεν τὸν οὐράνιον Πατέρα νὰ μᾶς περιμένῃ ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκίαν. Μᾶς πείθει ἡ αἴσθησις τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κάλλους. Ἡ παρουσία τῆς κραταιᾶς ἀγάπης ποὺ νικᾷ τὸν θάνατον. Καὶ ὄχι τοῦ φθαρτοῦ καὶ ἀμφιβόλου ποὺ ἐμπαίζει τὸν ἄνθρωπον.

Ἄς ἀκούσωμεν, λοιπόν, τὴν θείαν πρόσκλησιν νὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὸ πέλαγος τῆς νηστείας, διὰ νὰ φθάσωμεν εἰς τὸν λιμένα τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀναστάσεως σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή , βθ´

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν