Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Μια συμβουλή ζητώ.


Αδελφοί μου.
Ακούμε καθημερινώς πολλές συζητήσεις ευλαβών χριστιανών, φιλακόλουθων και φιλέορτων, οι οποίοι, έχουν σαν κύριο θέμα τους το πόσο ωραία εκκλησιάστηκαν στο μοναστήρι που πήγαν την Κυριακή που πέρασε.
Και όλο και περισσότεροι για να γνωρίσουν και νοιώσουν και αυτοί το ίδιο ωραία, επισκέπτονται μοναστήρια και παρακολουθούν την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, συνδυάζοντας ταυτόχρονα και την εκδρομή τους σε ωραίες ήσυχες περιοχές του νησιού μας.

Κι εγώ ο ελάχιστος και αναξιότερος των Πρεσβυτέρων αισθάνομαι τόσο πικραμένος.

Και η πίκρα μου αυτή δεν είναι μόνο γιατί οι χριστιανοί απομακρύνονται από την ενορία τους αλλά και από άλλες σκέψεις που μου γεννούνται σκεπτόμενος το συγκεκριμένο θέμα.

Κατ’ αρχήν όποιος έχει συμμετάσχει σε τέτοιου είδους συζητήσεις διαπιστώνει πως έρχεται η στιγμή της σύγκρισης ανάμεσα στην Ιερά Μονή μια την Ενορία. Οι χριστιανοί πέφτουν στην παγίδα του σατανά, όταν αρχίζουν να συγκρίνουν την ενορία τους με τις μονές. Συνήθης σύγκριση είναι: «Στην μονή δεν ακούς τίποτα, δεν τους ενδιαφέρει ποιος είσαι τι είσαι και όλοι μας αισθανόμαστε τόσο κατανυκτικά που λες και βρισκόμαστε στον παράδεισο»
Άρα στον Ιερό Ναό της ενορίας σου, κανείς δεν είναι ευσεβής όπως εσύ, πάντα οι άλλοι σε κολάζουν με την συμπεριφορά τους και τις σκέψεις τους που τις διαβάζεις τις περισσότερες φορές … στα μάτια τους;
Εκτός δε από τους … ασεβείς των ενοριακών Ναών, στην ίδια μοίρα της … απώλειας ευρίσκονται και οι Ιερείς και οι ιεροψάλτες, αφού δεν είναι ικανοί να λειτουργήσουν ορθόδοξα χριστιανικά, για να μπορέσουν να κρατήσουν το εκκλησίασμά τους.
Πέφτουν λοιπόν όλοι αυτοί οι αδελφοί μας τοιούτω τω τρόπω στα εξής αμαρτήματα.
1ον. Της κατάκρισης.
2ον. Της Ιεροκρισίας.
3ον. Παρασύρουν και τις μοναχές η μοναχούς στην ανάγκη το να αλλάξουν το τυπικό που ακολουθείται στις Ιερές Μονές τος και να το προσαρμόσουν στα νέα δεδομένα, και κατ’ αυτόν τον τρόπο, γίνονται και αυτά ατύπως … ενορίες.
4ον. Οι μοναχές η μοναχοί, έχουν τελικά να παλέψουν με περισσότερους πειρασμούς, απ’αυτούς που συνήθως «πολεμούν». Χάνουν τη ησυχία τους, και νομίζω πως γίνομαι κατανοητός για τις συνέπειες χωρίς να υπάρξει ανάγκη περισσοτέρων αναλύσεων.
5ον. Περισσότερα χρήματα εισρέουν στις μονές των οποίων οι ανάγκες πληθαίνουν και ο Μαμωνάς πλέον εισέρχεται «εν πλήρη δόξη» έτσι ώστε να τους χαλάσει και αυτούς η τουλάχιστον ορισμένους από αυτούς.

Πικραίνομαι όμως περισσότερο, όταν σκέφτομαι πως κάθε φορά που συζητώ το θέμα αυτό με άλλους ιερείς, αυτοί με συμβουλεύουν να μην το σκέφτομαι και ακόμα περισσότερο να μην το αναλύω.
Δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα αδελφέ μου , με συμβουλεύουν.
Μα δεν είναι το θέμα μας να κάνω εγώ κάτι. Αλλά αν θα κάνουμε όλοι μας κάτι. Και δεν εννοώ το να μην επισκέπτεται ο πιστός τις μονές, η να μην εκκλησιάζονται σε αυτές.
Θα μπορούσαν να εκκλησιάζονται κάποιες φορές το χρόνο, στην εορτή των Αγίων εις τους οποίους είναι οι μονές αφιερωμένες, η κάποιες ακόμα φορές τον χρόνο, αλλά να μη αποκόπτονται από την ενορία τους.
Και αυτοί έχουν την ανάγκη της πνευματικής φροντίδας της ενορίας, αλλά και η ενορία έχει την ανάγκη των προσευχών τους, ακόμα και την βοήθειά τους.
Για παράδειγμα θα αναφέρω την δική μου ενορία, στον ενοριακό Ιερό Ναό μας εκκλησιάζονται ολίγοι εκ των ενοριτών, και αρκετοί από άλλες ενορίες, εις τους οποίους συμβουλευτικά πάντα τους προτρέπω να πηγαίνουν περισσότερες φορές στην ενορία τους και αρκετά λιγότερες να έρχονται στην δική μας, παρά το γεγονός ότι χαιρόμαστε κάθε φορά που τους βλέπουμε.
Και ο λόγος για τον οποίον είναι λίγοι οι ενορίτες ανάμεσα στο εκκλησίασμα είναι, ότι πηγαίνουν να εκκλησιαστούν στα δυο μεγάλα και ευλογημένα μοναστήρια του νησιού μας στην Ιερά Μονή των Αγίων Πάντων που υπάρχει ο πανέμορφος Ι. Ναός του Αγίου Σάββα του εν Καλύμνω ασκήσαντος του Θαυματουργού και τον οποίον ευλαβούμεθα όλοι ανεξαιρέτως, και στην Ιερά Μονήν της Αγίας Αικατερίνης εις την οποίαν έχουν συνηθίσει να εκκλησιάζονται οι περισσότεροι εξ αιτίας του γεγονότος πως επισήμως έγινε ενορία εδώ και πολύ λίγα χρόνια εις τους Βοθύνους.
Και την συνήθειά τους αυτή δεν λένε να την αποβάλουν, χάριν της ενορίας.
Το άσχημο όμως είναι πως υπάρχουν περιπτώσεις όπως επί παραδείγματι, παππούς ο οποίος αδιαλείπτως εκκλησιάζεται επί σειρά ετών εις την Ιερά Μονήν της Αγ. Αικατερίνης και κάθε Κυριακή, πρωί πρωί, παίρνει τις εγγονές του από το σπίτι τους το οποίον ευρίσκεται 20 μέτρα από τον Ιερό Ενοριακό Ναό μας, για να εκκλησιαστούν στην Ι. Μ. ενώ παλαιότερα ερχόταν να εκκλησιαστούν στον ενοριακο ναό και ήταν και μέλη της κατηχητικής μας παρέας.
Και δεν είναι μόνον αυτός ο χριστιανός, υπάρχουν πάρα πολύ άλλοι που πράττουν τοιούτω τω τρόπω.
Και τα παιδιά αυτά δεν γνωρίζουν ενορία, δεν αποκτούν ενοριακή συνείδηση.
Ο Ιερέας είναι απλά ένα γνωστός που κάπου κάπου τον βλέπουμε και τον χαιρετάμε.
Βλέπεις είναι και τα φροντιστήρια στην μέση, οπότε να τα επισκεφτώ στο σπίτι τους δεν είναι και εύκολο!!!
Από την μια σκέφτομαι … δεν πειράζει, σημασία έχει ότι εκκλησιάζονται και αυτοί και τα παιδιά, απ την άλλη πάλι σκέφτομαι μήπως φταίω εγω. Υπάρχει όμως και μια λεπτομέρεια που με πικραίνει ακόμα περισσότερο.
Στην ενορία μου τα παιδιά είναι πολύ λίγα και τα οποία μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, και ο λόγος είναι πως είναι πολύ μικρή ενορία πληθυσμιακά και τα μεγάλα παιδιά που είναι μόλις 5 στον αριθμό έχουν φύγει τα δύο απ αυτά για σπουδές το ένα είναι ΑΜΕΑ και είναι αυτό που με βοηθά στο ιερό, να το έχει ο Θεός καλά τον Σπύρο μας, τα άλλα δυο δουλεύουν ακόμα και τις Κυριακές. Τα υπόλοιπα είναι 11 ( αν μετραω σωστα, ένα η δυο περισσοτερα η λιγοτερα) αλλά ηλικιακά αρχίζουμε από 7 μηνών έως τεσσάρων η και επτά χρονών. Πως εγώ να κάνω κατηχητικό, εκεί είναι το πρόβλημα για το μέλλον, όταν ακόμα κι αυτά τα λίγα παιδιά δεν τα φέρνουν οι γονείς τους στην εκκλησία μας; Και δυστυχώς μερικοί οι οποίοι δεν ερωτούν για να μάθουν αιτίες κατά την κακή συνήθεια, σκανδαλίζονται κατηγορώντας με για ακηδία και αδιαφορία, όταν διαπιστώνουν πως στις κατηχητικές συνάξεις της Ιεράς Μητροπόλεώς μας η Ενορία των Βοθυνών απουσιάζει;
Παλαιότερα πριν ακριβώς τρία χρόνια φανταστείτε πως λειτουργούσε στην μικρή και απομακρυσμένη ενορία μας Σχολή Βυζαντινής Μουσικής, Σχολή εκμάθησης ηλεκτρονικών Υπολογιστών, γινόταν συνάξεις στις οποίες Θεολόγος εξηγούσε τις Ευαγγελικές περικοπές και την Αγία Γραφή, σε μικρούς και μεγάλους.
Όταν όμως τα παιδιά έφυγαν όλα σταμάτησαν. Όταν κάποια από αυτά τα ερωτώ δεν μου αποδίδουν το ελάχιστο σφάλμα που πιθανόν να τους πίκρανα και απεκόπησαν αλλα δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά αφού οι γονείς η λοιποί συγγενείς τους, τους πάνε σε αυτά τα Μοναστήρια.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα αυτης της συνηθειας.

Πίκρα, αλλά όχι απελπισία και απόγνωση. Εχει ο Θεός.

Αγαπητοί μου, η αναφορά μου σε αυτό το θέμα γίνεται, όχι για να επικρίνω την συνήθεια αυτή η ακόμα γιατί είμαι κατά του μοναχισμού και των μοναχών.
Μακριά από εμένα τέτοια λογική, μάρτυς μου ο Θεός.
Αλλά για να καταδείξω ένα σοβαρό πρόβλημα που βαραίνει τις ψυχές των χριστιανών οι οποίοι δεν το βλέπουν με αυτή την λογική που εγώ το βλέπω, αλλα και αλλοι οι οποίοι προτιμουν να σιωπούν.

Έχω την εντύπωση πως αρκετοί θα διαφωνήσετε, όμως προσπαθήστε να το δείτε και απ τη δική μου πλευρά και με τα επιχειρήματα που έχω παραθέσει.

Αν παρ όλα αυτά κάνω λάθος είμαι στην διάθεση του καθ ενός να με διορθώσει έτσι ώστε αν αυτές οι σκέψεις με κολάζουν να αποβάλλω αυτόν τον πειρασμό.

Μετ ευχων εγκαρδίων
Ο έσχατος των Πρεσβυτέρων
Πρωτ. Παντελεήμων Γιαννικουρής