του Σεβ. Μητροπολίου Λέρου Καλύμνου και Αστυπαλαίας κ.κ. Παϊσίου
Τετάρτη Κυριακή των Νηστειών και η ευαγγελική περικοπή πού ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, μας καταγράφει την δυστυχία ενός πατέρα, ενός πατέρα που έβλεπε το παιδί του από μικρή ηλικία να βασανίζεται από το ακάθαρτο και πονηρό πνεύμα.
Πονούσε πολύ ο δυστυχής πατέρας, πονούσε, όμως, πιο πολύ η πατρική καρδιά του όταν έβλεπε το παιδί του να κυλιέται κάτω στην γή, να σπαράσσει, να αφρίζει και να τρίζει τα δόντια του και να ξηραίνεται: «Οπου αν αυτόν καταλάβη, ρήσει αυτόν και αφρίζει και τρίζει τους οδόντας του και ξηραίνεται».
Ο δυστυχής πατέρας παντού τρέχει, προκειμένου το παιδί του να απαλλαγή από το μεγάλο κακό, μα τίποτε δεν του δίδει την μεγάλη χαρά. Στην απελπισία του πλησιάζει τους μαθητές του Κυρίου και τους παρακαλεί, τους ικετεύει να τον βοηθήσουν. Αυτοί όμως δέν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το ταλαίπωρο παιδί. Το πονηρό, μιαρό και ακάθαρτο πνεύμα είχε βαθιά ριζώσει μέσα του και ως εκ τούτου απαιτείται δύναμις ισχυρή για την θεραπεία.
Και ώ! του θαύματος, η παρουσία του Μεγάλου Ιατρού της ψυχής και του σώματος, του Θεανθρώπου Ιησού είναι καταλυτική για τον δυστυχισμένο πατέρα. Με δάκρυα στα μάτια και γονατιστός παρακαλεί θερμώς και ικετεύει τον Κύριο της Δόξης, του ελέους και της ευσπλαχνίας να τον βοηθήσει, και να θεραπεύσει το παιδί του: «Εἰ τι δύνασαι, βοήθησον ημίν, σπλαχνισθείς έφ’ ημάς».
Καθώς φαίνεται, ο δυστυχισμένος πατέρας δεν πίστευε στον Θεό, δεν πίστευε ότι θα μπορούσε ο Κύριος, «ο ετάζων καρδίας και νεφρούς και τά βάθη των ανθρώπων γινώσκων», να απαλλάξει το παιδί του από τις συνεχείς ενέργειες του διαβόλου και των αγγέλων αυτού. Στην μεγάλη του όμως απελπισία και στον πατρικό πόνο του πλησίασε τον Μέγα Ιατρό της ψυχής και του σώματος. Και ο Κύριος τον ερωτά: «πόσος χρόνος εστί, ως τούτο γέγονεν αυτώ;», όχι γιατί ο Παντογνώστης Κύριος αγνοούσε τον χρόνο της αρρώστιας του νέου, αλλά ήθελε να διδάξει ότι, η κατάσταση της υγείας του είχε σαν αιτία και αρχή την απιστία του πατέρα και μάλιστα την αμέλεια διά την ηθική μόρφωση του παιδιού του.
Αδελφοί μου, η αμέλεια του πατέρα για την ηθική μόρφωση του παιδιού και η κακή ανατροφή είχαν σαν αποτέλεσμα την δυστυχία του νέου εκείνου, πού από μικρή ηλικία τον βασάνιζε ο δαίμονας.
Μήπως όμως και σήμερα πολλοί γονείς δεν αμελούν για την χριστιανική ανατροφή των παιδιών τους; Μήπως και σήμερα πολλοί γονείς δεν εγκαταλείπουν τα παιδιά τους τήδε κακείσε; Μήπως και σήμερα πολλοί γονείς ούτε καν ενδιαφέρονται να μορφώσουν ηθικά τα παιδιά τους και να τα διαπαιδαγωγήσουν στα νάματα της Ἑλληνο-Ορθοδόξης πίστης;
Δεν αρνούμαι, αγαπητοί μου ότι η ανατροφή των παιδιών ηταν και είναι δύσκολο έργο και τούτο γιατί επιδρούν πολλοί παράγοντες: η κληρονομικότητα, το περιβάλλον, η μη αρμονική συμβίωση των γονέων, και μάλιστα, σήμερα οι σύγχρονες θεωρίες, του δήθεν πεπολιτισμένου κόσμου, κάθε άλλο παρά βοηθούν διά την ελληνοχριστιανική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας.
Αγαπητοί μου, «οι γονείς», λέγει ο Απόστολος Παύλος, «εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».
Αγαπητοί μου, γονείς και κηδεμόνες των παιδιῶν, επαγρυπνείτε και προσέχετε μήπως η ματαιότητα του κόσμου τούτου, το ψέμα, το πάθος, η κακία, η φιλαργυρία, η κακή συναναστροφή διαφθείρουν τις εύπλαστες ψυχές των τέκνων σας. Αγρυπνείτε και προσέχετε. Εμπνεύσατε στις ψυχές τους τον φόβο του Θεού και την αγάπη προς το καλό, το ωραίο και το ευγενές.
Η Χριστιανική θρησκεία είναι θρησκεία του αγαθού και καθιστά τους ανθρώπους χρηστούς, φιλοπόνους και σώφρονες. Η καλή ανατροφή των παιδιών είναι η ωραιότερη και ωφελιμότερη πράξη, είναι η υψηλότερη και εθνικότερη εργασία, είναι η μεγαλύτερα επένδυση πού ἐχετε να κἀνετε στην ζωή σας.
Αναθρέψατε, λοιπόν, τα παιδιά σας, αγαπητοί μου γονείς, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», κατά τον Απόστολον Παύλον. ΑΜΗΝ .
Ο.Λ.Κ.Α.Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου